Miał prawie 103 lata. Mówił o sobie, że jest człowiekiem Jasnej Góry.

Urodził się 24 listopada 1918 r. w Przystajni.   Do Zakonu Paulinów wstąpił jako 17- latek. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1944 r. na Jasnej Górze. Studiował w Krakowie i w Częstochowie filozofię i teologię, a prawo kanoniczne w Rzymie na Papieskim Uniwersytecie „Gregorianum”.

Już jako młody kapłan dał się poznać jako świetny kaznodzieja i spowiednik, bardzo zaangażowany w pracę duszpasterską oraz społeczną. Dwukrotnie był generałem Zakonu Paulinów, trzykrotnie – przeorem Jasnej Góry, a także uczestnikiem Soboru Watykańskiego II.

Przyjaźnił się z prymasem Polski kard. Stefanem Wyszyńskim oraz z kard. Karolem Wojtyłą. Spotykał się m.in. z papieżami Piusem XII, Janem XXIII, Pawłem VI, Janem Pawłem II, a także z Ojcem Pio.

O. Jerzy Tomziński mieszkał na Jasnej Górze. Znany był z ogromnego poczucia humoru, skromności i dobroci serca. Z klasztorem związany był od najmłodszych lat. Podkreślał, że Jasna Góra to całe jego życie.

Urodzony w 1918 roku, równolatek odrodzonej Rzeczpospolitej śp. o. Jerzy zainicjował narodową modlitwę o uwolnienie Prymasa Wyszyńskiego, która stała się Apelem Jasnogórskim. Jemu także zawdzięczamy Śluby Jasnogórskie i peregrynację kopii Cudownego Obrazu po Polsce. Pracując wśród Polonii w Rzymie, a później, jako generał Zakonu, uczestnicząc w pracach Soboru Watykańskiego, propagował kult Matki Bożej Jasnogórskiej, szerząc tym samym wiedzę o Polsce i Sanktuarium.

Ma na swym koncie też wielki dorobek wydawniczy, m.in. jako kronikarz Jasnej Góry, korespondent Radia Watykańskiego i Biuletynu Biura Prasowego Episkopatu Polski oraz redaktor Tygodnika Katolickiego „Niedziela”.

Był legendą Jasnej Góry i wybitnym Polakiem, dla którego służba Bogu, Ojczyźnie, społeczności zakonnej i wiernym była życiowym powołaniem. „Całe moje życie związane jest z tym miejscem, kocham je i chcę wiernie służyć Jasnogórskiej Maryi”, wyznawał trzy lata temu, obchodząc setne urodziny.